– Kimdi o?

– Kim kimdi?

– Az önce yanımızdan geçen?

– Kim geçti ki yanımızdan?

– Ben de onu soruyorum işte… Kafanı nereye çevireceğini şaşırıp kaldığın an yanımızdan geçen kimdi?

– Dikkat etmedim…

– Ben ettim ama… Gözlerinde geçmiş gizliydi, gizli bir geçmiş vardı gözlerinde… Gözleri, geçmişi gizlemeye çalışırken bulutlanıverdi aniden… O bulutların arkasında senin gözlerin vardı… Kimdi o?

– Yanımızdan geçen mi?

– Evet

– Geçti gitti işte, ne önemi var?

– Geçmemiş belli…

– Geçer sanmıştım…

– O da öyle sanmış… Ama geçmemiş işte. Bak, arkasından sürüklüyor bulutları, görmüyor musun? 

– Onlar benim önümdeki bulutlar! 

– Neden bulutlar var önünde?

– Çünkü görmek istemiyorum…

– Neyi?

– Geçip gittiğini…

– Ama güneş var o bulutların arkasında? Birbirinden parlak yıldızlar var?

– Hangi güneş, hangi yıldız daha parlak ki onun gözlerinden?

– Çok mu özlüyorsun?

– Özlemek mi? Özlemek için uzağında olmak gerek. Oysa hiç ayrılmadı ki yanımdan… 

– O zaman neden yanından geçip duruyor?

– O geçen aslı değil, sureti yalnızca… Gölgesi, yansıması… 

– Gölgesi neden o kadar hüzünlü o vakit?

– Çünkü hala bende olduğunu bilmiyor. Sanıyor ki kaybolmuş, sanıyor ki unutulmuş bir yerde…

– Neden bunu ona söylemiyorsun?

– İnanmaz ki…

– Denedin mi?

– Hem de kaç kere… Yüzüne bile haykırdım ama inanmıyor. Kaybedince inancını, kendini de kaybediyor, böyle süzülüyor etrafımda.

– Bu sana acı mı veriyor?

– Hayır. Bana acı veren, bana ne kadar acı verdiğini bile bilmemesi…

– Neden tanımazdan geldin onu? Madem bu kadar iyi tanıyorsun, kafanı neden çevirdin?

– Suretlere bakmamak gerek… Aslını unutur insan. Suretine dalarsam, aslını kaybederim.

– Bu kadar korkuyor musun onu kaybetmekten?

– Tahmin edemeyeceğin kadar…

– Haklısın… Ben tahmin etmem, ancak ümit ederim…

– Bu yüzden yanımdasın ya… 

– Ümide mi ihtiyacın var?

– Hayır, sadece bir yanımın hala ümit ettiğine inanmaya ihtiyacım var.

– Merak etme, ben hep buradayım…

– Biliyorum… 

Photo credit; Emma Amar (instagram.com/emmananou)