Çocuktum… Sanki bin yıl geçmiş üstünden çocukluğumun ve sanki hiç geçmemiş çocukluğum. Yine dere sesinin eşlik ettiği bir gecede, aylardan belki temmuz, belki ağustos, evimizin yukarısındaki çayırlığa uzanıp gökyüzünü baştan başa saran milyarlarca yıldızın ışığını seyre dalmıştım. O kadar parlaktılar ki annem eve çağırdığında çayırlıktan eve onların ışığında yürüyebiliyordum. Yatağıma yatıp gözlerimi kapattığımda gözümün önündeydiler hala. Milyarlarca yıldız, trilyonlarca hayal, sayamadığım kadar düş… Kafamda dönüp duruyordu her gece, sabaha neşe ile kavuşmamı sağlıyordu her birinin ışığı. Çocuktum… O gece sayamadığım yıldızlar kadar çoktu hayallerim, biri olmazsa öbürüne tutunurdum. Biri kayarsa öteki yol gösterirdi bana. Tatil bitip de dere sesinin yerini motor sesleri aldığında, gece şehrin ışıklarından kaybolan yıldızların yerine sokak lambaları aydınlattığında yolumu, yine o çayırlara kavuşacağım günlerin hayali doldururdu rüyalarımı. Her yıl, daha da büyüyen ben ve daha da kaybolan çocukluğum ve daha da silikleşen düşlerimle varırdım o çayırlara. Yaş hanemde büyüyen her bir rakam, bir milyon yıldızı, bir milyar düşü de beraberinde silip götürürdü.

Her yıl, yine bir yürek yanığı yine bir hayal kırıklığı yine bir ümitsizlikle kendimi derenin tükenmeyen sesini dinlerken bulurdum.

Ve her yıl, be kadar küçük görünürdü bir önceki yılın sorunları.

Yıllardan sonra ilk defa bulutsuz bir gece yakaladım bu akşam. Zamanında adlarını ezberlediğim tüm o yıldız kümelerini seyrettim doya doya. Artık ne yolumu aydınlatıyorlar ne de onlar kadar çok düşlerim. Odasının penceresinden gök yüzüne bakan ve hayal kuran bir çocuk hayal ettim. Onun da benimle aynı yıldızlara bakıp düş kurduğunu. Bağırmak istedim o çocuğa “Bakma! O yıldızlara bakıp da hayal kurma çocuk!” diye. Zaten bağırsaydım da duymazdı, derenin sesi boğacaktı sesimi elbet…

Photo Credit; Ben Canales / Picnic under the stars