Önce ay tutuştu şehrin üstünde.. Elimi uzatsam yakacak, uzatmasam donacağım…
Küle dönmüş, taşlaşmış ruha vuran alev kürenin ışığı doldurmuş tüm semayı.. Birbirlerine dokunmadan yanan aşıkların öyküsü gibi yalandan ve bir o kadar ihtişamlı…
Ay yükseldikçe soldu rengi, buz beyazına büründü yamuk yumru bedeniyle.. Ateşin ihtişamından arınıp uzaklaştı, yükseldi, dondu ve kayboldu bulutların arasında.

Ateşin harından buhar, bulut oldu doldurdu gökyüzünü. Sonra yağdı şehrin üstüne binbir laneti taşırcasına büyük bir hırsla.. Şehir boğuldu, ateş söndü, bulut sustu, gölgeler sardı ruhları.. Karardıkça karardı tîn, sineye bürünecek diye.

Ay bir tutuştu şehrin üzerinde, görmeliydiniz nasıl ağladı şehir…