Ah bu dengesiz ruh hallerim!
Bu lodosa tutulmuş yüreğimin tek müsebbibi gökyüzüymüş! Şimdi anladım…
Ne zaman saplanıp gömülmek istesem acılarıma, üzerimdeki toprağı silkeleyip beni sarsarak kaldıran, yüzüme bitmeyen gülümsemeleri yerleştiren bu güzel havalarmış…

Oysa simsiyah bulutlar gizleseydi gökyüzünün huzurlu mavisini, bu tatlı rüzgarlar savurmasaydı sonbahar yapraklarını yüzüme, kış ortasında sımsıcak havalar kucaklamasaydı bedenimi, güneş ısrarla öpücükler kondurmasaydı yanaklarıma, hıçkırarak ağladığımda gözyaşlarıma karışsaydı yağmur, hüznüm terkedip gitmeyecekti beni.

Beni bu güzel havalar mahvetti demiş ya
şair. Aynı o hesap.

Dün, kasvetle yastığa koyduğum başım, bugün heyecanla dönüyor. Dün, kırılıp parçalanan yüreğim, bugün deli gibi çarpıyor. Gece zaman dursaydı, sabah bu kadar güzel olmasaydı, ruhum her yeni günün mucizelere gebe olduğuna inanmasaydı bu kadar…

Dengesizsem, sallanıyorsam her rüzgarla hazanla huzur arasında sebebi hep bu havalar işte…