Muhtaç – İhtiyaç

Sana kızmıyorum… Öfke değil hissettiğim; belki biraz hayal kırıklığı, ama o hayalleri kıran sen değilsin…

Seni düşünürken kendimi unuttuğumu fark ettim geçen… Kimdim? Ne istiyordum? Hangi hayalleri kuruyor, neler düşlüyordum? Tüm bu hayallerin içinde ben neredeydim? Benim hayallerim neredeydi? Hayalim kalmış mıydı hiç? Birazcık…

Sana sağlam bir dayanak olmayı düşlerken, ihtiyacın olan tüm şefkati sağlayıp sen parıldarken ışığını izlemeyi hayal ederken kendimi görebiliyor muydum o resimde?

Yüzüne mutlu bir gülümseme yerleştirenin ben olduğumu düşünürken aslında neredeydim?

Kimdim? Ne istiyordum?

Gözlerinin içine tereddütle baktığın ben değildim… Emin olmak istediğin o hisler bana karşı değildi… Karşında güçlü biriymiş gibi dururken tüm güçsüzlüğümle avutacağın kişi değildim ben. Aslında öyleydim de, sen farkında değildin.

Sen, elinden tutacağın birini ararken ben elini tutmaya çalıştım.

Ben, kendi düşlerimi unutup senin düşlerinin derdine düştüm… Ben, kendim olmayı unuttum…

Hayallerim neydi benim? Ne istiyordum?

Şimdi oturmuş bulmaya çalışıyorum hepsinin cevabını… Silmeye çalıştığım tüm o hayalleri kazıp çıkarmaya ihtiyacım var. Seninle ya da sensiz, düşlere ihtiyacım var… Her sabah uyanabilmek için bir sebebe ihtiyacım var… Benim en çok kendime ihtiyacım var…

Muhtaç – İhtiyaç” için 2 yorum

  1. Sanırım bu yazı bitirdiğim evliliğimin finalindeki hislerimi en iyi anlatan yazı olmuş. Elinize sağlık. Sildiğim, terk ettiğim benliğimi yeniden bulmam 3 yıl sürdü sonrasında. 2 yıldır kendimdeyim ancak..

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir