Sana biraz daha kendimden bahsedeyim pek muhterem Bayım… Ben, sen hayatıma umarsızca, fütursuzca, üslup bilmeden dalmadan evvel de bendim. Senin hikayelerine bir malzeme olmak için var olmadım. Yürek yaralarını sarmak için de… Sen, ayları birbiri ardına kattığın o saadet yıllarından kopmanın acısıyla sarılmışken telefonuna, her an çağrılarına cevap veren o ses bendim evet… Hayatından sıkıldığını düşündüğün her an, ona bir nebze olsun tazelik, canlılık katan da bendim. Sen kendini her yaramaz hissettiğinde sana kendini krallar gibi hissettiren de, muhtaç olduğun anne, sevgili, kardeş merhametini senden esirgemeyen… Bil bakalım kimdi?
Gözlerine yaşlar dolmuş halde bana sarılıp “yalnız öleceğim” diye içlendiğinde seni daha sıkı sarıp, sana “ben varken asla” diyen de bendim.
Sen kavga ettiğin dostunu sevgilini bana anlatırken içimde fırtınalar kopsa da ellerini tutup gözlerinin içine bakarak sana “her şey güzel olacak” diyen, sana okuduğum kitaplardan izlediğim filmlerden alıntılar yapıp aklını dağıtmaya çalışan, tüm kötü şeylerin senin başına gelmediğini anlaman için sana sefil hayatımı anlatan da bendim…
Yüzün gülsün diye kendini gülünç hale düşüren de, değerini anlaman için başını yere eğen de bendim…
Peki sen kimdin? Peki sen kimsin?

Sen; incir ağacısın.. Yuvam olan yüreğimi yakıp yıkansın…

Konuşmak istediğimde imdat çağrılarıma cevap vermeyensin… Bana “her şey güzel olacak” demeyensin. Sen, ben sana her koşuşumda yönünü değiştiren, gözlerine bakışımda gözlerini kaçıransın. Sen, incir ağacısın… Her yanından çıkan zehirli sularınla elimde dilimde, ruhumda tatlı yaralar açansın…
Beni görmek için durmadan beni kendimi naza çekmekle suçlayan, ardından da her daim bunu reddedensin.
Beni mağrur bulup, gurur esvabımı kapının eşiğine bıraktırıp beni öylesine çırılçıplak göğsümün orta yerinden bıçaklayansın.
Sen, siz hepiniz Sevgili Bayım, beni hep bu hazan aylarında bir başına bıraktınız.
Sevgisiz kalasınız…

asli.

İllüstrasyon; Yvonne Ayoub